De voorstelling begint met een voorwoord van Henry Alles (bedenker van deze theaterreis). Hij maakt duidelijk waarom we zijn waar we zijn en dat het "ons" moment gaat worden.. Once upon a time in het veen, zo heet het theater stuk, uitgevoerd door de peergroup in samenwerking met een steeds wisselende groep van lokaal talent. Die in 2 dagen worden klaargestoomd om mee te acteren en/of musiceren tijdens de voorstellingen op de perrons langs de 100km lange route die de oude locomotief in de afgelopen 10 weken heeft afgelegd.

Zoals de titel al doet vermoeden word er een vergelijk gemaakt met de taferelen in het "wilde westen". Volgens Alles waren er vroeger enorm veel overeenkomsten tussen beide. Aandachtig kijkt en luistert het publiek, turend over de groene velden, naar een "wild western". Pure muziek, met potten, melkbussen en zingende zagen. Al neuriënd door het koor word menig veenarbeider koelbloedig afgemaakt. De harde schoten echoden tot ver in het veld. De verhaallijn van "once apon a time in the west" werd redelijk aangehouden, dikwijls in een vorm van parodie.

Vooral wanneer de woede toe sloeg werd er hoog Nedersaksisch gepraat. Dit het geheel tot een herkenbaar en komedieus geheel maakte. Maar weinig acteurs hebben de voorstelling overleefd, maar toen het vuurwerk de schemerige lucht versierde en alle toeschouwers stonden en vuurrode handen hadden van het minuten lang klappen, waren alle acteurs weer spring levend. Ter ere van het 30 jarig bestaan van het smalspoor museum werd er nogmaals prachtig vuurwerk afgestoken en vlogen de dankwoorden over en weer. De trein heeft zijn eindpunt bereikt. 10 weken sjouwen, opbouwen, spelen, afbreken. Mijns inzien een ongeëvenaarde prestatie van creativiteit, vastberadenheid en kwaliteit. Conclusie, dit had je niet willen missen. Chapeau.