Kort daarna werd er bij de 2-1 kinderlijk uitverdedigd — alsof we een potje straatvoetbal speelden — zonder het besef dat we voor de knikkers meedoen. De tegentreffer in de 93e minuut maakte het helemaal zuur.

Natuurlijk zijn we met z’n allen niet tevreden over het resultaat. Maar we moeten hieruit leren dat wij de baas moeten worden over het tempo van de wedstrijd: Wanneer versnellen, Wanneer temporiseren, En wanneer de intelligentie tonen om bijvoorbeeld in de 91e minuut een corner kort te nemen en de bal vast te houden, in plaats van hem in te brengen alsof we zelf achterstaan. Op zulke momenten moeten we gogme tonen — slim zijn, volwassen voetballen en de overwinning over de streep trekken.

Aan de andere kant heb ik enorm genoten van ons jonge centrale duo: Haron Dekker (19) en Xavi van Halen (17). Ze grepen meerdere keren in met de rust en volwassenheid van spelers die al vijftien jaar in de senioren meedraaien.

We weten wat we kunnen, en we weten waar we toe in staat zijn. De druiven zijn zuur deze zondag, maar ooit zei iemand tegen me toen ik net begon als trainer: “Dennis, je verliest niet, je leert. En vooral door nederlagen leer je het meest — dat zul je later begrijpen.”

Op naar donderdagavond, de eerste bekerwedstrijd thuis