Na hem trad op: S. (schrijver) Karremans, pseudoniem voor Roelof Keen. Karremans kwam rollend op het podium en maakte meteen korte metten met vooringenomenheden over rolstoelrijders. Alsof hij duidelijk wilde stellen: als je dan toch een bijzonderheid hebt, maak het dan onderdeel van je visitekaartje. Zijn gevoel voor humor en diepgang zijn daarbij de rode draad in zijn performance. Na Karremans hanteerde Aafke van ‘t Haar de microfoon. Haar vloeiend lopende gedichten ontspruiten vooral uit het dagelijks leven, dat met inzicht en eerlijkheid was neergezet.

Gezinus Groote begeleidde zijn gezongen dichtwerk op een versterkte gitaar. Het was een -goedgelukte- klus voor hem geweest om de tekst in vloeiend Drentsch over te zetten. Via het Nederlands vanuit het Engels nog wel. Het klonk als een klok.
Voor de pauze hield Gerdina nog een kort vraaggesprek (vraogproatie) met Roelof Keen, die daarna twee verhalen voorlas uit eigen werk. Anekdotes uit zijn leven.

Na de pauze werd Reinder Smit op de podium uitgenodigd. Reinder vertelde op onderhoudende wijze het verhaal van een jongeman, die op de dansvloer een meisje versierde. Hij deed het, alsof dit zijn dagelijks werk was. Chapeau! Aafke van ‘t Haar kwam nog een keer terug met een verzoenend gedicht over opoe’s en oma’s, en Gezienus droeg nog eens bij met zijn welluidende klanken.

Nogmaals werd Roelof naar het podium geroepen om ons te laten genieten van zijn vertelkunst, voordat Gerdina de avond met een nawoord afsloot. En, eerlijk gezegd, iedereen treuzelde om weg te gaan.