Het wordt spannend. Terwijl Richard de weersverwachtingen en met name de verwachte temperaturen onder nul op de tablet bestudeert, maken de (gediplomeerde) Ericase “iesmeesters” hun inschattingen. Want als de kou aanhoudt en de ijsbaan open gaat dan moet er nog wel wat gebeuren. Ik mag, bij wijze van uitzondering, deze belangrijke vergadering gedeeltelijk bijwonen. Belangrijk, want er moet nog wel het een en ander gebeuren voordat het ijs misschien later deze week sterk en dik genoeg is en de baan open kan. Wil je met honderden tegelijk het ijs op dan zal er toch overal zo’n 7 centimeter dik ijs moeten liggen en dat is ook nu nog niet het geval. Het wak achterop is weliswaar vandaag dichtgevroren, maar de gure oostenwind speelt de “iesmeesters” nog steeds parten.

Toch wordt besloten dat het gaat gebeuren en dat er dus met de voorbereidingen moet worden gestart. Er worden afspraken gemaakt over het ophangen van de vlaggen, het installeren van de muziek en om de nodige inkopen te doen. Als het dan gaat gebeuren dan moet de warme chocolademelk en de snert natuurlijk ook klaar staan. Want schaatsen is niet alleen sportief, maar ook gezellig en je krijgt er dorst en honger van. En wat te denken van het ouderwetse koek en zopie. Ook dat hoort er bij.

Maar nu we toch even moeten wachten op nog een paar nachtjes flinke vorst wil ik graag met u even terugblikken naar het ontstaan van de ijsvereniging “Volharding”. Ook in het boek over 150 jaar op Erica staat het vermeld:

“Erica is altijd al een sportief dorp geweest, getuige ook de schaatswedstrijden die er iedere winter, als het ijs het maar even kon houden, op de Vaart en wijken werden georganiseerd. Niet alleen de plaatselijke caféhouders organiseerden hardrijderijen met prachtige geldprijzen, maar ook de verschillende buurtverenigingen en de katholieke werklieden vereniging spanden zich samen met de in 1940 opgerichte ijsvereniging “Volharding” in, om op aangename en sportieve wijze de winter door te komen. Veel arbeiders konden vanwege de vorst niet werken op stonden op de steun, waardoor zij met het winnen van geldprijzen van de schaatswedstrijden wat extra’s konden bijverdienen”.

Zie bijgaand artikel uit het Agrarisch Nieuwsblad van 2 januari 1941. En dan is het donderdagavond 1 maart, de “Siberische Beer” heeft zijn werk gedaan en om 17:00 uur gaat de ijsbaan dan eindelijk open.

Nadat we het 10 winters op rij met de inmiddels ook al traditionele snertwandeling moesten doen gaat de ijsbaan na 5 jaren weer open. Dat het geduld van heel veel Ericanen al die jaren flink op de proef was gesteld moge blijken uit de belangstelling voor de vrolijke klanken uit de luidsprekers op de feestelijk aangeklede baan.

Enkele honderden, van jong tot oud, konden niet langer wachten en stroomden al het ijs op. En het werd weer gezellig druk op de ijsbaan. Uiteraard ging de baan de volgende morgen om 10:00 weer open en het duurde niet lang of ook nu werd het weer gezellig. Een gemengd gezelschap waaronder routiniers van de Weissensee, maar ook dreumesen die voor het eerst over het ijs krabbelden, er was plek en plezier voor iedereen.

Het werd ’s middags zelfs zo druk dat de zon, in combinatie met de meer dan 600 schaatsers die toen al het loket gepasseerd waren, het ijs het hier en daar even te kwaad kreeg en het bestuur zich genoodzaakt zag om ’s avonds om 18:00 uur het ijs even rust en tijd te geven en zo de Siberische Beer weer even aan het werk te kunnen zetten. Jonge en oudere schaatsliefhebbers gingen moe maar met een tevreden grijns op het gezicht huiswaarts.

Zaterdagmorgen om 10:00 uur lag het ijs er weer piekfijn bij en schalden de vrolijke klanken weer over de baan en liep al weer snel lekker vol. Bijkomend pluspunt is dat de wind langzaam gaat liggen en daardoor de gevoelstemperatuur ook een stuk hoger wordt en het in de zon begint het zelfs aangenaam te worden.

Kortom, de “iesmeesters” (kijk ze eens tevreden zijn) en alle andere vrijwilligers van onze IJsvereniging Volharding mogen zeer tevreden zijn en hebben Erica en Omstreken, ook al is dan de meteorologische lente al weer begonnen, toch nog een mooi schaatsweekend bezorgd.

En als om 17:00 uur de baan weer gesloten wordt om het ijs nog één keer een nachtje rust te gunnen staat de teller voor zaterdag 3 maart 2018 op 750 schaatsende genieters. En dan weet je als “mannen en vrouwen van IJsvereniging Volharding” waarvoor je het die dag weer gedaan hebt.

Dan is toch zondag 4 maart geworden en is de Siberische Beer uitgeraasd. Maar om 10:00 uur gaat de baan weer open en stromen, met name voor de middag, nog enkele honderden schaatsliefhebbers de baan op. Helaas neemt de kwaliteit van de ijsvloer snel af en zijn het ’s middags alleen nog maar de kinderen die plezier beleven aan de schaatsen en krabbelen over een baan waar het water zienderogen het van het ijs overneemt.

Vaders, moeders en opa’s en oma’s kijken tevreden vanaf de wal voor het clubhuis toe en beginnen met het ophalen van hun eigen schaatsavonturen uit een tijd dat het nog de gewoonste zaak was om beschut door de hoge wallen van het kanaal, met hele groepen, naar Klazienaveen of nog verder weg te schaatsen. Afijn, het is weer voorbij en we kijken er tevreden op terug.

Met hulde aan de mannen en vrouwen die samen met Siberische beer en noeste arbeid de ijsbaan op Erica weer in topconditie brachten en met plezier en toewijding ook voor het inwendige van de schaatsers, kijkers en genieters zorgden. Nogmaals, Hulde.

Gerhard J. Vedder