Marcel Olijve is alles kwijt
zaterdag 27 feb 2010 | Geschreven door Bennie Wolbers
EMMEN - Marcel Olijve is verbitterd en voelt zich bedonderd. De 40-jarige ex-vrachtwagenchauffeur uit Nieuw-Weerdinge verloor in korte tijd zijn baan, huis en vrouw. "Ik leef nu overal en nergens."
Tot november 2008 woonde Olijve in Nieuw-Weerdinge en verdiende de kost bij een transportbedrijf in Klazienaveen. Destijds ging het al niet voor de wind. Zijn huwelijk was op de klippen gelopen en een koopsompolis van de DSB Bank hield hem financieel in een houtgreep. Werk had de vrachtwagenchauffeur nog. Maar na twee maanden werd zijn jaarcontract ontbonden. Onrechtmatig, beweert Olijve: "Ze hebben mijn handtekening zelf op het ontslagbewijs gezet. Dat zweer ik op mijn beide kinderen."Â
Het ontslag volgde kort op een conflict die hij met de bedrijfsleiding had over een vrije dag. "Mijn kameraad werd begraven. Ik had een paar dagen van tevoren vrij gevraagd en ook gekregen. Als ik je nodig ben, bel ik je wel weer, kreeg ik te horen. Nou, ik moet nog steeds worden gebeld."Â
De ondernemer, die onbekend wenst te blijven, zegt niet te hebben gesjoemeld met handtekeningen. Over het ontslag is hij duidelijk. "Wanneer je vrij moet hebben voor een begrafenis, meld je dat niet een dag van tevoren. We hadden hem ingepland en hij had geen vrij gekregen. Bovendien was dat niet de enige reden, waarom wij van hem af wilden."Â
Olijve, geen lid van de vakbond en zonder rechtsbijstandverzekering, spande tegen beter weten in een rechtszaak aan. Maar met nog geen stuiver op zak, haakte zijn advocaat af. "Ik had het ontslagbewijs graag grafologisch willen onderzoeken, maar dat bleek te duur."Â
Omdat Olijve formeel zelf ontslag had genomen, ging een ww-uitkering aan zijn neus voorbij. Het CWI in Emmen verwees hem door naar de gemeente voor bijstand. "Ik heb bijna een jaar geen uitkering gehad, omdat ik van het kassie naar de muur ben gestuurd. Uiteindelijk ontving ik eind november vorig jaar mijn eerste uitkering: 615 euro per maand."Â
Af en toe kan hij aan de slag via een uitzendbureau, maar uitzicht op een baan in transportsector is er volgens hem niet. "In loondienst nemen ze geen mensen aan. Als ik mijn eigen vrachtwagen heb wel. Dan kan ik mijzelf verhuren. Dat is interessanter voor de werkgever." Via allerlei wegen probeert hij hulp te verkrijgen om dit plan te laten slagen. Zo ook bij de PvdA. "De grootste partij van Emmen. En sociaal", dacht hij. "Ga maar op vakantie en zorg dat je een kleurtje krijgt. Dan kunnen ze je wel helpen, kreeg ik via de telefoon te horen. Ik wist niet wat ik hoorde."Â
Inmiddels had Olijve zijn huis met een restschuld van 63.000 euro moeten verkopen, wat de totale schuldenlast op ongeveer een ton brengt. Ondanks alles houdt hij het hoofd omhoog. "Gelukkig heb ik mijn kinderen nog", besluit Olijve.
Het ontslag volgde kort op een conflict die hij met de bedrijfsleiding had over een vrije dag. "Mijn kameraad werd begraven. Ik had een paar dagen van tevoren vrij gevraagd en ook gekregen. Als ik je nodig ben, bel ik je wel weer, kreeg ik te horen. Nou, ik moet nog steeds worden gebeld."Â
De ondernemer, die onbekend wenst te blijven, zegt niet te hebben gesjoemeld met handtekeningen. Over het ontslag is hij duidelijk. "Wanneer je vrij moet hebben voor een begrafenis, meld je dat niet een dag van tevoren. We hadden hem ingepland en hij had geen vrij gekregen. Bovendien was dat niet de enige reden, waarom wij van hem af wilden."Â
Olijve, geen lid van de vakbond en zonder rechtsbijstandverzekering, spande tegen beter weten in een rechtszaak aan. Maar met nog geen stuiver op zak, haakte zijn advocaat af. "Ik had het ontslagbewijs graag grafologisch willen onderzoeken, maar dat bleek te duur."Â
Omdat Olijve formeel zelf ontslag had genomen, ging een ww-uitkering aan zijn neus voorbij. Het CWI in Emmen verwees hem door naar de gemeente voor bijstand. "Ik heb bijna een jaar geen uitkering gehad, omdat ik van het kassie naar de muur ben gestuurd. Uiteindelijk ontving ik eind november vorig jaar mijn eerste uitkering: 615 euro per maand."Â
Af en toe kan hij aan de slag via een uitzendbureau, maar uitzicht op een baan in transportsector is er volgens hem niet. "In loondienst nemen ze geen mensen aan. Als ik mijn eigen vrachtwagen heb wel. Dan kan ik mijzelf verhuren. Dat is interessanter voor de werkgever." Via allerlei wegen probeert hij hulp te verkrijgen om dit plan te laten slagen. Zo ook bij de PvdA. "De grootste partij van Emmen. En sociaal", dacht hij. "Ga maar op vakantie en zorg dat je een kleurtje krijgt. Dan kunnen ze je wel helpen, kreeg ik via de telefoon te horen. Ik wist niet wat ik hoorde."Â
Inmiddels had Olijve zijn huis met een restschuld van 63.000 euro moeten verkopen, wat de totale schuldenlast op ongeveer een ton brengt. Ondanks alles houdt hij het hoofd omhoog. "Gelukkig heb ik mijn kinderen nog", besluit Olijve.
