Nick toont zich na afloop dan ook enthousiast. “Wat een te gek optreden! Het was echt Gronings. En dat betekent dat het gezellig was. We mochten doordat Thomas Berge ziek is, een extra liedje doen. En dat kwam goed uit, want daarom konden we wat meer spelen met de setopbouw. Het was een echt miniconcert.” Van het beeld dat Groningen een stug publiek kent, wil Nick niks weten. Integendeel zelfs. “Het noorden heeft het meest uitbundige publiek. Onze concerten hier verkopen ook altijd heel snel uit. We komen hier echt heel graag!”

Datzelfde geldt voor MPF-organisator Eddy Mensink. “Onstwedde is een plaats die echt in het hart van de doelgroep ligt. We hebben hier ontzettend veel vaste bezoekers en er zitten hier ook ontzettend veel piratenzenders.” Het feest kende wel enkele aanloopproblemen. En dat dan vooral in de vorm van regenval. “We hebben echt wateroverlast gehad. Ja, niet alleen regen, maar ook in de vorm van zweetdruppels. We hebben vrachtwagens vol rijplaten laten aanrukken. En donderdag kwamen we er achter dat een beoogde parkeerplaats niet gebruikt kon worden omdat de grond veel te drassig was. Toen moesten we nog zoeken. Uiteindelijk hebben we een stuk land gevonden vlak achter de tent. Ach, dat hoort erbij. En wat zijn piraten nou zonder water…?” 

Het MPF koestert de titel ‘het grootste meezingfeest van Europa’. En meezingen, dat is wat het publiek wil. Het krijgt dan ook precies waar het om vraagt: in sneltreinvaart een greatest hits show van tientallen artiesten. Of het nou ‘Manuela’ van Jacques Herb is of ‘Jij denkt maar dat je alles mag van mij’ van Frans Duijts, alle liedjes worden door het hele publiek meegezongen. En als de klad er even iets in dreigt te komen? Ach dan is daar altijd nog ‘In de blote kont’ van Mooi Wark, het MPF-lijflied. Ook al zijn de heren er zelf niet bij, als dat liedje wordt ingezet, verandert de hele tent in een grote springende massa.

Toppie
Maar het MPF is meer dan feest alleen. Ook nu staat Willie weer even stil bij de artiesten die er niet meer zijn. De handen gaan massaal omhoog voor Arne Jansen, André Hazes en al die anderen. En dan is het de beurt aan Johan en Henk. Deze twee in Onstwedde geboren en getogen broers scoorden in ’74 een enorme piratenhit met ‘Geloof, hoop en liefde’. Ruim twintig jaar geleden zetten ze een punt achter hun gezamenlijke loopbaan. Maar een onlangs gehouden tributeconcert voor Arne Jansen (en Stichting Lucky You) bracht ze weer samen op het podium. Als het tweetal in Onstwedde hun grote hit ten gehore brengt, zingen ook verschillende jongeren hard mee. “Het was toppie”, zeggen ze na afloop. De duimen gaan omhoog.

Henk: “Nou, je kon vanavond wel zien dat ze ons nog lang niet vergeten zijn.” Maar toch is er wel iets veranderd. “Vroeger stonden we nog met instrumenten op het podium. Johan de accordeon en ik op drums. Nu hebben we een geluidsband bij ons. Dat is toch wennen. Waar moet je met de handen naartoe? Maar we beginnen erin te komen.” Deze week verschijnt hun nieuwe cd: ‘Als vanouds’. “Omdat het na onze hereniging ook weer zo voelt. Zo is het gewoon. Onze stemmen zijn ook hetzelfde gebleven.” Wat ook grotendeels hetzelfde is gebleven, is hun benadering van muziek. Het liefst nemen ze hun nummers op met live-instrumenten.

“Zo deden we dat vroeger in de studio van Johnny Hoes in Weert. Gewoon met allemaal muzikanten live opnemen. Dan zat Henk met z’n drumstel ergens weggedrukt. Als je die platen weer hoort, ja, dat voelt goed. Je hoort echte instrumenten.”, herinnert Johan zich. “Tegenwoordig komt alles uit de computer. Wij doen het liever op de echte ouderwetse manier. Martin Sterken heeft onze nieuwe plaat geproduceerd en hij heeft ons daarbij erg geholpen.” En daarna volgen de herinneringen over vroeger. “Weet je dat we in totaal 32 singles hebben opgenomen. Soms wel vier per jaar. En dan gingen er van elke single zo’n vijfduizend over de toonbank!” En ze lachen… Want nogmaals: “Het was toppie!”

Pruttelen
Ook van de partij is Imca Marina, voor het eerst op het podium van het MPF. Haar optreden verloopt niet geheel vlekkeloos. Aangezien de monitoren het laat afweten, kan ze tijdens ‘Viva Espa?a’ haar eigen band niet helemaal horen. Maar niemand die er om maalt. Imca zelf al helemaal niet. Want als het refrein komt, brult de hele tent toch wel mee. En hard ook. Ze zit na afloop dan ook met een brede glimlach na te genieten. “Ik vond het fantastisch. Ik werd echt gedragen door de mensen. Ja, jammer van de monitoren. Maar ja, ik weiger ook om op te treden met een oortje. Ach, en bij Bella Italia ging het wel weer goed.” De vicarie van Midwolda wordt ze inmiddels ook wel genoemd, aangezien ze als ambtenaar van de burgerlijke stand jaarlijks vele huwelijken voltrekt. Wat leuker is, weet ze niet. “Dat is appels met peren vergelijken. Het is beide leuk. Als je huwelijken voltrekt, dan ben je heel dicht bij de liefde. Gisteren had ik ook nog een stel. Die hielden zoveel van elkaar. Dat vind ik fantastisch. Maar dit is ook geweldig. Lekker op het biljart, noem ik dat altijd. Gewoon zingen voor en tussen de mensen! Ja, als het aan mij ligt, is dit niet de laatste keer op een MPF.”

En ondertussen gaat het feest verder. Na Nick & Simon begint het backstage enigszins onfris te ruiken. Het is de oude Zündapp van Evert Baptist (het typetje van Radio Continu-DJ Wim Drent). Door Willie met een knipoog aangekondigd als het volledige dieptepunt van de avond, komt Baptist samen met zijn pruttelende brommer het podium opgereden. Als Evert het liedje ‘Vriescheloo’ inzet, gaat het publiek tekeer alsof er een wereldster op het podium staat. Wat nou dieptepunt? Hoogtepunt zul je bedoelen! Willie haalt ondertussen een dame uit het publiek en rijdt een rondje. Wat er toch gebeurd is, vraagt Evert als Willie weer terug is op het podium. “Even brommers gekeken”, antwoordt Willie.

“Dat heeft dan niet lang geduurd”, concludeert Evert. Evert sluit zijn optreden natuurlijk af met het onvermijdelijke “Goede dag eem, zeg maar!” Het publiek krijgt wat het wil. En dat geldt ook voor de rest van het programma, waarbij afsluiter Jannes natuurlijk weer wordt ontvangen als de volksheld die hij is. De Drent kan geen verkeerds doen in Onstwedde.. Of het nu ‘Zwevend naar ’t geluk’ is of ‘Mijn naam is Jannes’. Meezingen dat is wat het publiek wil, en dat is wat het publiek mag, kan en doet. “En daar doen we het voor”, besluit Eddy Mensink. “Volgend jaar zijn we graag weer van de partij!”