Genre: Verhalen Illustraties: ja

Omvang: A5 Aantal pagina’s: 132 Prijs: € 18,50

incl. verwerk- en verzendkosten

Over de auteur
In 2013 won hij de Calami Literatuurprijs. Vervolgens in 2014 de Karma Literatuurprijs. Beide winnende verhalen zijn ook opgenomen in deze verhalenbundel van de in Zwartemeer geboren Jans Jagt (1951). De meeste verhalen zijn ontleend aan zijn grote passies: sport, reizen en natuur. Door zijn werkzaamheden als journalist en public relations medewerker is Jans een liefhebber van de Nederlandse taal. Het is een mooie manier om fantasie en ervaring om te zetten naar woorden.

Zweetdruppels vielen van mijn voorhoofd. Het mooie Russische meisje bleef met me dansen. Wild sloeg ze soms haar armen om mijn nek, waarna ze zich stevig tegen me aandrukte. Vervelend vond ik het niet, integendeel. In mijn bijna veertigjarig vrijgezellenleven was ik de ware nooit tegengekomen. Ik kon mijn ogen niet van het lachende gezicht afhouden. Ik vernam nog vaag dat ze haar rode sjaaltje in mijn jaszak stopte. Toch werden haar op een gegeven moment de drie glazen wodka teveel en liet ze zich uitgeteld neerzakken op de houten stoel in de hoek van de schuur. Ik bleef nog even bij haar zitten, veel zin had het niet want haar ogen vielen dicht. In mijn overmoed dronk ik nog een vierde glas. Nog juist op tijd besefte ik dat het wel zo verstandig zou zijn de trein weer op te zoeken. Als de trein er nog stond tenminste. Met vallen en opstaan bereikte ik de andere kant van het brede modderpad.

Een tiental meters voor mij had een man in uniform blijkbaar ook veel moeite zich staande te houden. Mopperend na weer een glijpartij probeerde hij tevergeefs weer overeind te komen. Na twee pogingen lag hij nog in de modder. Ik stak hem een hand toe en elkaar ondersteunend strompelden we verder. Vaag wees hij in de richting van de trein. Voorlopig moesten we dus dezelfde kant op. Bij het stoppelveld aangekomen dacht ik afscheid van de man te moeten nemen. Ongecontroleerd schuddend met zijn hoofd en wild zwaaiend met zijn arm probeerde de man mij duidelijk te maken dat hij naar de trein moest.

Verbaasd keek ik de man aan. Hij zou toch niet...? Meer strompelend dan normaal lopend bereikten we de trein. Met veel moeite beklom de man het opstapje van de trein en bonsde hard op de deur. Een collega, gekleed in eenzelfde uniform, deed mopperend de deur open en trok de met modder besmeurde feestganger naar binnen. Ziezo, de machinist was binnen. Nu werd het tijd dat ik mijn coupé weer opzocht. De vrouw met de twee kinderen keek mij aan alsof ze een spookverschijning zag. Ze zei niets. Langzaam zette de trein zich in beweging. Dit keer na een vertraging van bijna drie uur.