Weer terug in de kantine werd michiel Sander zichtbaar emotioneel toen hij daar zijn vader(r) en ............


 .................bijna zijn hele familie met vrienden aantrof. Keepertrainer Peter Louissen had voor hem een plakboek met alle wedstrijdverslagen van het afgelopen vier seizoenen.


De spelergroep had een fotocollage voor Sanders.

Keepertrainer en tevens de man die wekelijks een wedstrijdverslag en foto's maakt voor de Drenthina website had een bijzondere speech voor Michiel Sanders in elkraa gezet die u hier onverkort aantreft:

Beste Michiel,

Dan opeens is het moment daar, je gaat je hand- en voetbalschoenen aan de wilgen hangen. Nadat je vorig seizoen al twijfelde of je er nog een jaartje aan vast moest plakken stond eigenlijk vanaf het begin van dit seizoen al wel vast dat je er een punt achter ging zetten. Dit werd nog eens bevestigd in een artikel dat begin dit jaar in het Dagblad van het Noorden verscheen.

De laatste paar weken was er toch nog even weer die twijfel, wellicht door anderen aangewakkerd. “Er wordt gezegd dat….zou hij dan misschien toch….moeten we hem dan nog proberen over te halen….” Ik vroeg het je op de donderdagtraining voorafgaand aan de wedstrijd tegen Buitenpost dan maar op de man af: Wat hoor ik, wil je nog een jaar door? Het antwoord was kort en resoluut: Nee, het is mooi geweest, ik stop er mee! En in het verlengde daarvan: “Ik zal de club niet verlaten en ben in het geval van nood en als het mij uitkomt beschikbaar, maar ik zal geen onderdeel meer zijn van een elftal”, zo sprak je duidelijke taal.

Je bent nu 36 jaar, voor een keeper eigenlijk nog jong. En gezien je fysieke gesteldheid zou je denk ik, net als Edwin van der Sar, makkelijk tot je 40e doorkunnen. Maar onregelmatig werk en opgroeiende kinderen zijn voor jouw redenen om je carrière te beëindigen, het is aan ons om dat te accepteren.

Je hebt als keeper een mooie carrière achter de rug. Voor zover ik het heb kunnen achterhalen ben je bij Drenthina in de jeugd begonnen en op 16-jarige leeftijd verkast naar de BVO, nu FC Emmen. Na een periode van zes jaar vertrok je naar het Duitse SV Meppen en toen je de lucht van bier en bradwursten net over de grens zat was kwam je in 2001 weer terug bij Drenthina. Carlo Roelofs was op dat moment 1e keeper en de trainers van toen vonden niet dat ze hem konden passeren. Na een aantal bekerwedstrijden en een gebroken pink (?) nam je aan het eind van het seizoen afscheid en vertrok naar SVBO, als opvolger van Richard Vennema.

Toevallig liep ik daar ook rond als keepertrainer en hoewel we elkaar wel al kenden hadden we nog nooit samen gewerkt. Ik heb je in de periode leren kennen als een eigenwijs en fanatiek persoon die altijd het uiterste van zichzelf maar ook van zijn teamgenoten eiste. Ook een keeper met een bepaalde nonchalance, menig trainer en toeschouwer keek met angst en beven hoe jij schijnbaar onbewogen een tegenstander uitkapte. Je geweldige trap was een absoluut wapen, tegenstanders vreesden je daarom.

Eigenwijs, een eigenschap die vele keepers hebben. Een fout toegeven is nooit makkelijk en als keeper al helemaal niet. Je staat er immers vaak alleen voor, je kunt 89 minuten de pannen van het dak keepen maar op het moment dat je in de laatste minuut even een situatie verkeerd inschat en de tegenstander daarvan dankbaar gebruik maakt is iedereen al je geweldige reddingen van daarvoor heel snel vergeten. Dat de spits 10 opgelegde kansen heeft gemist telt op dat moment niet, jij had die bal moeten pakken!

Je moet ook wel een steekje los hebben als je tussen die palen gaat staan. Als voetballer kun je je nog wel eens verschuilen, als keeper is dat toch net iets lastiger. Uit alle standen wordt er op je geschoten, spitsen lopen op je door, bij corners hangen er hele elftallen aan je armen en benen en van jou wordt verwacht dat je elke situatie meester bent. Ik geef het je te doen, velen zien een keeper nog steeds als het jongetje dat nooit gekozen werd als voetballer maar omdat er toch iemand op doel moest staan hij een paar handschoenen kreeg aangemeten, maar wij weten wel beter, keepen is een specialiteit op zich.

Na zes jaren SVBO met wisselend succes keerde je in 2008 terug op het oude nest. In een interview destijds op de website van Emmen.nu gaf je aan dat er bij Drenthina door de jaren heen nog niks veranderd was. Dezelfde mensen liepen er nog rond en voor de ramen hingen, net als nu, nog dezelfde gordijnen als op het moment dat je vertrok.

Het verschil was echter de trainer, Gerrie Benes die na een aantal tropenjaren bij ACV had besloten een paar stapjes terug te doen en aan zijn eerste jaar bij toen nog 3e klasser Drenthina begon. Ik denk dat Gerrie voor jou op het juiste moment bij Drenthina kwam, aangezien hij, samen met het bestuur, de ambitie uitsprak van jouw club weer een stabiele 2e klasser te maken, een project waar jij je wel in kon vinden.

Ook kreeg je weer met mij te maken als keeperstrainer, ik heb weliswaar niet de carrière van jou gehad maar ben uiteindelijk wel weer teruggekeerd naar de club waar het voor mij ook allemaal begonnen is.

Het eerste seizoen 2008 - 2009 in de 3e klasse verliep voorspoedig. De puzzel viel al snel in elkaar en het kampioenschap was slechts een kwestie van tijd. Even kwam er na de winterstop wat zand in de motor maar nadat de cruciale wedstrijd tegen Rouveen winnend werd afgesloten kon op de 20e speeldag de titel in de 3e klasse D worden gevierd. Jij speelde dat seizoen 21 van de 22 wedstrijden en kreeg slechts 16 goals tegen.

Ook in het tweede seizoen ging het boven verwachting. Daar waar de criticasters uitgingen van handhaving kreeg de groep, mede door de versterkte promotieregeling in verband met de invoering van de topklasse, geloof in het feit dat ze wel eens direct kon doorstomen naar de 1e klasse. Eindigen bij de eerste drie was genoeg om rechtstreekse promotie af te dwingen. Kampioen werd LTC, om de overige twee plaatsen werd gestreden door Omlandia, De Weide en Drenthina.

De inhaalwedstrijd op een dinsdagavond tegen De Weide met het geweldige doelpunt van Jan Willem Zwols en de narrow escape tegen SJS op de voorlaatste speeldag leidden er toe dat op de laatste wedstrijddag uit tegen Middelstum de beslissing zou vallen. Drenthina en De Weide stonden in punten gelijk en als dat na 90 minuten nog zo zou zijn zou een beslissingswedstrijd volgen. Jeroen Scheper besliste de wedstrijd in ons voordeel en De Weide ging het schip in tegen Buitenpost waardoor wederom een promotie kon worden bijgeschreven. In dat seizoen stond je ook 21 keer tussen de palen, SJS-uit moest je in verband met een rugblessure aan je voorbij laten gaan, en werd je 19 keer gepasseerd.

In twee jaar van de derde naar de eerste klasse, een ongekend succes. Met een groot gedeelte van de groep uit de voorgaande seizoenen werd de strijd aangegaan. Weer nieuwe tegenstanders, uitwedstrijden op grotere afstand. Het seizoen begon goed met 9 punten uit 5 wedstrijden maar na een aantal wisselvallige wedstrijden zakte Drenthina voor de winterstop naar de onderste regionen op de ranglijst. Ook de eerste vijf wedstrijden na de winterstop gingen verloren en daardoor kwam het degradatiespook dichterbij.

Na een schlemielig verloren wedstrijd tegen Oeverzwaluwen, waar jij niet bij was, volgde tegen Noordscheschut de wederopstanding. Een klinkende 4 – 0 overwinning met een fantastisch keepende Sanders. Uit de daarop volgende 8 wedstrijden werden 18 punten binnen gehaald en kon ondanks het verlies op de laatste speeldag tegen kampioen Urk de laatste periodetitel worden binnengehaald waardoor er nog een toetje volgde in de vorm van een nacompetitie om een plek in de Hoofdklasse. Dat was echter zoals we allemaal weten teveel van het goede.

Zowel SDVB als Oranje Nassau waren een maatje te groot, de thuiswedstrijd tegen SDVB staat ons denk ik allemaal nog vers in het geheugen. In een spectaculaire wedstrijd werd nipt met 4 – 3 verloren, de aansluitende strafschoppenserie werd echter glansrijk gewonnen met twee beauty’s van Jeroen Scheper en Rob Herbers.
In de 25 gespeelde wedstrijden in de reguliere competitie moest je in totaal 33 keer de gang naar het net maken.

Dan je laatste seizoen. Na het succes van het jaar ervoor dacht iedereen vooraf dat Drenthina zich naar een plek in het linkerrijtje zou spelen. Gerrie Benes was echter een stuk terughoudender (en realistischer) en liet weten dat wanneer we er vier onder ons zouden houden het seizoen geslaagd was. Immers, de meeste tegenstanders kenden ons inmiddels en wisten wat de sterke en zwakke punten waren. Kwam nog bij dat we twee waardevolle spelers door vrijwel identieke blessures het hele seizoen moesten missen (Martin Keuter en Rob Herbers). Daarmee wil ik overigens niet de rest van de groep tekort doen!

Al vrij snel werd duidelijk dat Gerrie Benes het bij het rechte eind had. Pas in de vijfde wedstrijd werden de eerste punten gepakt tegen LTC. Ook de zesde wedstrijd tegen Viboa werd in winst omgezet maar daarna was het vooral hangen en wurgen. Na even op de laatste plaats op de ranglijst te hebben gebivakkeerd kwam ook nu weer na de winterstop de opleving. De eindsprint werd zoals we allemaal weten net iets te laat ingezet, waarbij vooral de gelijke spelen tegen Buitenpost-uit en Trynwalden thuis de doorslag gaven met uiteindelijk een 11e plaats en wederom nacompetitie als gevolg. Van de 26 wedstrijden speelde je er 21,5 waarin de tegenstander je 44 keer wist te passeren.

Die halve was tegen Viboa waar je vlak voor rust een rode kaart pakte en ik je moest vervangen. Ik dacht op mijn leeftijd nog even kunstje te moeten tonen maar na een kwartier was mijn rol eigenlijk al weer uitgespeeld. In eerste instantie dacht ik dat mijn knie het helemaal had begeven maar achteraf bleek dat een ingescheurde hamstring de boosdoener was. Tien minuten voor tijd kon ik me eindelijk laten vervangen door Yannick Berends.

Aan het eind van je laatste seizoen geen nacompetitie om promotie maar om degradatie naar de 2e klasse te voorkomen. We weten hoe teleurstellend dat uiteindelijk afliep. Over twee wedstrijden bleek 2e klasser Rouveen de sterkste en degradeerde je in je laatste officiële wedstrijd naar de 2e klasse. Eigenlijk best opmerkelijk dat we ten koste van hetzelfde team in je eerste seizoen terug op het oude nest kampioen werden in de 3e klasse.
Mooi moment voor jou als vader moet zijn geweest dat bij je laatste officiële thuiswedstrijd je zoon Ties pupil van de week was.

En nu zit het er dan echt op. Ik kan het niet laten nog een uitspraak van jou in het al eerder genoemde artikel op de site Emmen.nu uit 2008 aan te halen:  “Over stoppen peinst de dertiger vooralsnog niet. Voor desbetreffende beslissingen heeft Sanders een stelregel klaar. “Zo lang ze geen betere kunnen vinden, ga ik door. Als ze die wel vinden, moeten ze die opstellen”.

We zullen gaan zien wie er volgend seizoen het doel van Drenthina gaat verdedigen. Een ding staat in ieder geval vast, hij zal z’n stinkende best moeten doen om jou te kunnen overtreffen.

Je vader heeft zoals ik heb begrepen door de jaren heen van alles bijgehouden wat je zoal hebt uitgespookt op de velden, daar zul je ongetwijfeld nog eens een blik in werpen. Ik ben bij je eerste competitiewedstrijd in 2008, uit tegen CSVC begonnen met het schrijven van de wedstrijdverslagen. Ik heb dat in steeds met veel plezier gedaan en kwam op het moment dat ik dit schreef tot de conclusie dat de verslagen in de loop van de tijd steeds uitgebreider werden. Ik heb alle verslagen van de afgelopen vier seizoenen verzameld in een map en heb daarnaast een aantal foto’s toegevoegd. Ik durf rustig te stellen dat het vier mooie seizoenen waren!

Michiel, geniet van je vrije tijd met Janneke en je kinderen Ties en Fleur. Hopelijk zien we je vaak terug op ons mooie sportpark en wellicht kun je te zijner tijd mijn rol binnen de technische staf overnemen.

Bedankt voor alles en het ga je goed!

Peter Louissen

Ook de supporters bedankten Sanders voor bewezen diensten

Natuurlijk nog één keer met elkaar op de foto.